Όσοι έχουν βρεθεί σε δημόσιο νοσοκομείο, ξέρουν ακριβώς τι εννοώ: τραγική έλλειψη υλικών ακόμα και ιματισμών, κρεβάτια σε άθλια κατάσταση, πεσμένοι τοίχοι, ανσανσέρ που δεν λειτουργούν, τουαλέτες κοινής χρήσης σε αχρηστία
Και όμως μέσα σε όλα αυτά, σε συνθήκες που τις μέρες της Εφημερίας των νοσοκομείων, προσομοιάζουν κάλλιστα με στιγμές από τις εποχές του Βιετνάμ, υπάρχει ένας παράγοντας που σώζει τη συνθήκη και κρατάει το σύστημα ζωντανό: οι ίδιοι οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε το ψυχικό σθένος των γιατρών και των νοσοκόμων, η ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τόσων ασθενών και δύσκολων περιστατικών, να σταθούν με συμπόνια και εγκαρτέρηση, δεν θα λειτουργούσε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η πρόσφατη νοσηλεία της μητέρας μου κατά τις ημέρες των γιορτών-από μεγάλη Παρασκευή μέχρι τις αρχές του Μάη-στο Ιπποκράτειο της Αθήνας μου επιβεβαίωσε όλες τις φοβίες μου για τα δημόσια νοσοκομείο-τα χαλασμένα ανσανσέρ μάλιστα πρόσφατα τραυμάτισαν γιατρό που διακομίσθηκε στον Ερυθρό για τις πρώτες βοήθειες!-αλλά με ξάφνιασε ευχάριστα όταν ήρθαμε αντιμέτωπες με τη ζεστασιά και τη συνέπεια του προσωπικού: