Όσοι έχουν βρεθεί σε δημόσιο νοσοκομείο, ξέρουν ακριβώς τι εννοώ: τραγική έλλειψη υλικών ακόμα και ιματισμών, κρεβάτια σε άθλια κατάσταση, πεσμένοι τοίχοι, ανσανσέρ που δεν λειτουργούν, τουαλέτες κοινής χρήσης σε αχρηστία
Κατά την πρόσφατη νοσηλεία της μητέρας μου μέσα στο Πάσχα, με δυσκολία μπορούσα να εξασφαλίσω μια καρέκλα να καθίσω-και αυτή δανεισμένη από κάποιον εξωνοσοκομειακό χώρο. Χαρτιά τουαλέτας φυσικά δεν υπήρχαν και έπρεπε να επιστρατευθούν δικές μας χλωρίνες ώστε να κρατηθούν οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής.
Και όμως μέσα σε όλα αυτά, σε συνθήκες που τις μέρες της Εφημερίας των νοσοκομείων, προσομοιάζουν κάλλιστα με στιγμές από τις εποχές του Βιετνάμ, υπάρχει ένας παράγοντας που σώζει τη συνθήκη και κρατάει το σύστημα ζωντανό: οι ίδιοι οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε το ψυχικό σθένος των γιατρών και των νοσοκόμων, η ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τόσων ασθενών και δύσκολων περιστατικών, να σταθούν με συμπόνια και εγκαρτέρηση, δεν θα λειτουργούσε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η πρόσφατη νοσηλεία της μητέρας μου κατά τις ημέρες των γιορτών-από μεγάλη Παρασκευή μέχρι τις αρχές του Μάη-στο Ιπποκράτειο της Αθήνας μου επιβεβαίωσε όλες τις φοβίες μου για τα δημόσια νοσοκομείο-τα χαλασμένα ανσανσέρ μάλιστα πρόσφατα τραυμάτισαν γιατρό που διακομίσθηκε στον Ερυθρό για τις πρώτες βοήθειες!-αλλά με ξάφνιασε ευχάριστα όταν ήρθαμε αντιμέτωπες με τη ζεστασιά και τη συνέπεια του προσωπικού:
ο ίδιος ο Επιμελητής Χαρίδημος Μαρκογιαννάκης όχι μόνο χειρούργησε τη μητέρα μου την ώρα που όλοι απολάμβαναν τις ευφρόσυνες ώρες της Ανάστασης και τις χαρές του οβελία, αλλά φρόντιζε να περνάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να ενημερώνεται για τη μετεγχειρητική της πορεία. Ανθρωπιά και συνέπεια σε περιστάσεις που δεν επιτρέπουν καν περιθώρια για αισιόδοξες σκέψεις. Και όμως: όταν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη οι δυο χαμογελαστές νοσοκόμες της Β Χειρουργικής του Ιπποκρατείου, οι γλυκύτατες Κατερίνα και Κωνσταντίνα, σε μια στιγμή αυθορμητισμού “εισέβαλαν” στους θαλάμους κρατώντας καλάθια με κόκκινα αυγά, τσουρέκια και άλλα καλούδια και τσούγκρισαν με τις ασθενείς με ευχές για καλή ανάρρωση.
Ήταν μια κίνηση που σπάνια βλέπεις να συμβαίνει σε χώρους εργασίας-πόσο μάλλον νοσοκομείου και με μια εγκαρδιότητα που δεν συνηθίζεται στα μέρη μας και δη σε τέτοια μέρη. Το ευπροσήγορο προσωπικό της Β Χειρουργικής ήταν αυτό που κράτησε τη ψυχική αντοχή της μητέρας μου ζωντανή και που εξακολουθεί να ανυψώνει το σθένος τόσων ανήμπορων ανθρώπων που βρίσκονται καθηλωμένοι σε αυτά τα κρεβάτια. Την ώρα που οι κυβερνητικοί παράγοντες τυρβάζουν για άλλα δωράκια και εξαγγελίες, ας έχουν στο μυαλό τους αυτούς τους μοναχικούς αγωνιστές των πολεμικών μετώπων που ονομάζονται δημόσια νοσοκομεία. Η λειτουργία τους επαφίεται αποκλειστικά στον πατριωτισμό τους αλλά όλοι μένουν να αναρωτιούνται μέχρι πότε. Μέχρι πότε το χαμόγελο, η ικανότητα των γιατρών και οι προσωπικές αντοχές θα αναπληρώνουν τις βασικές ελλείψεις-πολλές φορές με τραγικά αποτελέσματα.
Και όμως μέσα σε όλα αυτά, σε συνθήκες που τις μέρες της Εφημερίας των νοσοκομείων, προσομοιάζουν κάλλιστα με στιγμές από τις εποχές του Βιετνάμ, υπάρχει ένας παράγοντας που σώζει τη συνθήκη και κρατάει το σύστημα ζωντανό: οι ίδιοι οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε το ψυχικό σθένος των γιατρών και των νοσοκόμων, η ικανότητά τους να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τόσων ασθενών και δύσκολων περιστατικών, να σταθούν με συμπόνια και εγκαρτέρηση, δεν θα λειτουργούσε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η πρόσφατη νοσηλεία της μητέρας μου κατά τις ημέρες των γιορτών-από μεγάλη Παρασκευή μέχρι τις αρχές του Μάη-στο Ιπποκράτειο της Αθήνας μου επιβεβαίωσε όλες τις φοβίες μου για τα δημόσια νοσοκομείο-τα χαλασμένα ανσανσέρ μάλιστα πρόσφατα τραυμάτισαν γιατρό που διακομίσθηκε στον Ερυθρό για τις πρώτες βοήθειες!-αλλά με ξάφνιασε ευχάριστα όταν ήρθαμε αντιμέτωπες με τη ζεστασιά και τη συνέπεια του προσωπικού:
ο ίδιος ο Επιμελητής Χαρίδημος Μαρκογιαννάκης όχι μόνο χειρούργησε τη μητέρα μου την ώρα που όλοι απολάμβαναν τις ευφρόσυνες ώρες της Ανάστασης και τις χαρές του οβελία, αλλά φρόντιζε να περνάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να ενημερώνεται για τη μετεγχειρητική της πορεία. Ανθρωπιά και συνέπεια σε περιστάσεις που δεν επιτρέπουν καν περιθώρια για αισιόδοξες σκέψεις. Και όμως: όταν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη οι δυο χαμογελαστές νοσοκόμες της Β Χειρουργικής του Ιπποκρατείου, οι γλυκύτατες Κατερίνα και Κωνσταντίνα, σε μια στιγμή αυθορμητισμού “εισέβαλαν” στους θαλάμους κρατώντας καλάθια με κόκκινα αυγά, τσουρέκια και άλλα καλούδια και τσούγκρισαν με τις ασθενείς με ευχές για καλή ανάρρωση.
Ήταν μια κίνηση που σπάνια βλέπεις να συμβαίνει σε χώρους εργασίας-πόσο μάλλον νοσοκομείου και με μια εγκαρδιότητα που δεν συνηθίζεται στα μέρη μας και δη σε τέτοια μέρη. Το ευπροσήγορο προσωπικό της Β Χειρουργικής ήταν αυτό που κράτησε τη ψυχική αντοχή της μητέρας μου ζωντανή και που εξακολουθεί να ανυψώνει το σθένος τόσων ανήμπορων ανθρώπων που βρίσκονται καθηλωμένοι σε αυτά τα κρεβάτια. Την ώρα που οι κυβερνητικοί παράγοντες τυρβάζουν για άλλα δωράκια και εξαγγελίες, ας έχουν στο μυαλό τους αυτούς τους μοναχικούς αγωνιστές των πολεμικών μετώπων που ονομάζονται δημόσια νοσοκομεία. Η λειτουργία τους επαφίεται αποκλειστικά στον πατριωτισμό τους αλλά όλοι μένουν να αναρωτιούνται μέχρι πότε. Μέχρι πότε το χαμόγελο, η ικανότητα των γιατρών και οι προσωπικές αντοχές θα αναπληρώνουν τις βασικές ελλείψεις-πολλές φορές με τραγικά αποτελέσματα.
Τίνα Μανδηλαρά www.protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ανώνυμα σχόλια με προσωπικές επιθέσεις ή ύβρεις δεν θα αναρτώνται για λόγους δεοντολογίας και νομοθεσίας.